δέ

=ἀλλά΄ συνδετικὸ μόριον μετὰ ἀντιθετικῆς ἢ ἐναντιωματικῆς δυνάμεως. Ἀνταποκρίνεται πρὸς τὸ μέν, κυρίως ἐν τῷ πεζῷ λόγῳ, ὁπότε δύναται νὰ ἐρμηνεύεται διὰ τῶν: ἐν ᾧ, ἐξ ἄλλου, ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος. | 2. Συχνὰ χρησιμοποιεῖται διὰ νὰ ἀποτελέσῃ ἁπλὴν μεταφορὰν ἀπὸ ἑνὸς πράγματος εἰς ἄλλο, ὁπότε δύναται νὰ ἀποδοθῇ διὰ τοῦ καὶ ἢ διὰ τοῦ περαιτέρω. -

ΙΙ. Κυρίως ὁ δὲ κεῖται ὡς δευτέρα λέξις τῆς προτάσεως, ἀλλ’ ἀπαντᾷ καὶ ὡς τρίτη ἢ τετάρτη, ἐνίοτε δὲ καὶ ὡς πέμπτη ἢ ἕκτη, ὁσάκις αἱ προηγούμεναι λέξεις εἶναι ταόσον στενῶς συνδεδεμέναι μεταξύ των, ὥστε ἀποτελοῦν ἓν ἑνιαῖον ὅλον.

Σκοτεινὴ ἐτυμ.΄ φαίνεται συγγ. τῷ δή΄ κατά τινας συγγ. τῷ ἀριθμ. δύο.

[ΙΩΑΝ. ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ - ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ]