Ὠκεανός

υἱὸς τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γῆς, Ἡσ. Θεογ. 133· σύζυγος τῆς Τηθύος, πατὴρ δὲ τῆς Θέτιδος, Ἰλ. Ξ. 302, Σ. 398· καὶ πασῶν τῶν Ὠκεανίδων, Ἡσ. Θεογ. 337 - εἶναι ὁ θεὸς τοῦ μεγάλου προαιωνίου ὕδατος καὶ πηγὴ πάσης θαλάσσης καὶ παντὸς ποταμοῦ, ἐξ οὗ περ πάντες ποταμοὶ καὶ πᾶσα θάλασσα καὶ πᾶσαι κρῆναι καὶ φρέατα μακρὰ …άουσιν Ἰλ. Φ. 196, Ἡσ. Θεογ. 337, 368· μάλιστα ἐν Ἰλ. Ξ. 201, 302 λέγεται καὶ θεῶν γένεσις, καὶ ἐν στίχ. 246, ὅσπερ γένεσις πάντεσσι τέτυκται.' Τοῦ Ὁμήρου ὁ Ὠκεανὸς εἶναι μέγας Ποταμὸς ῥέων κυκλοτερῶς περὶ τὴν γῆν καὶ εἰς ἑαυτὸν ὑποστρέφων, ἀψόρροος Ἰλ. Σ. 399, Ὀδ. Υ. 65· ὅθεν περιεγράφετο ὡς ἀποτελῶν τὴν ἐσχάτην περιφέρειαν τῆς ἀσπίδος τοῦ Ἀχιλλέως, Ἰλ. Σ. 60. || παρὰ τοῖς μετέπειτα παρέμεινε τὸ ὄνομα Ὠκεανὸς ἐπὶ τῆς μεγάλης Ἔξω θαλάσσης, κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς τὴν ἔσω ἢ Μεσόγειον (ἥτις καλεῖται ἁπλῶς θάλασσα, πόντος).